Spaghetti

Mama vindt haar weg thuis, ze is gelukkig. We hebben de dagen ingedeeld zodat we elk onze vaste momenten hebben. Wat structuur geeft aan mama.

Zondag kwam ik toe en zag die herkenbare, glazige blik in haar ogen. Het liefst ga ik wandelen. Mama had er ook zin in. Gedurende de 6000 stappen zag ik haar evolueren. Hoe langer we wandelden, hoe vlotter en meer spraakzaam ze werd. Haar ogen waren helemaal opgeklaard wanneer ik naar huis vertrok.

Vorige week las ik een quote van Tony Robbins: Succesvolle mensen stellen betere vragen, met als gevolg dat ze ook betere antwoorden krijgen.

Dit deed me nadenken over mijn gesprekken met mama. Ik voel een gemis aan kennis over haar leven. Tijdens deze wandeling stelde ik heel bewust mijn vragen, wat leidde tot een prachtige dag. Het begon moeilijk. Mama kent mijn vriendinnen niet meer. Vriendinnen die al 20 jaar en langer in mijn leven zijn. Ik dacht na hoe ik mijn vriendinnen in het gesprek met mama kon betrekken. Ik vertelde over mijn hartsvriendin, dat ze ook in Brugge woont, getrouwd is en 2 kindjes heeft. Dat ze haar man in Disneyland leerde kennen waar ze destijds werkte. Wetende dat mama altijd een boontje had voor de charmes van haar man. Ze zei aarzelend: “Ik zal haar waarschijnlijk wel al eens gezien hebben…” Om haar gerust te stellen, reageerde ik dat ik dan ook zeer veel vriendinnen heb. Deze hartsvriendin heeft een jaar terug haar papa moeten afgeven. Ik vroeg of mama zin had naar het kerkhof te gaan, op zoek naar zijn graf. Ze vertelde me dat ze er graag wandelt, net als ik. We houden van de rust. We vonden zijn graf niet, maar bezochten de graven van oma, bobonne en pepé. Ik ben in dat half uur meer te weten gekomen dan in mijn 36 jaar. Het viel me op dat ze niet over oma sprak, maar ‘ma’ zei. Als ik een vraag stelde over mijn papa, vertelde ze me over háár papa. Ik nam toen de benamingen over die ze zelf gebruikte. Het voelde in eerste instantie raar om naar Piet te vragen en ‘ma’ te zeggen in plaats van oma. Maar mama sprak vlot en gebruikte veel meer lichaamstaal dan anders. Ze vertelde hoe ze als 5de kind (de middelste) geen aansluiting vond bij de oudste en niet bij de jongste. Ze bracht veel tijd door in de bib, “bij meneer Vervaet”, zei ze met een brede, warme glimlach. Waar ze na verloop van tijd ook met Piet afsprak. Ik vroeg hoe ze Piet leerde kennen. Zijn school lag op de weg naar haar school, “Ik zag hem toen ik passeerde. En hij zag mij.” Prachtig was het, hoe ze dit moment beschreef. Ze vertelde dat ze voor Piet geen verliefdheid gekend had. Van haar 16 waren ze samen, maar ze mocht pas vanaf 18 jaar in zijn ouderlijk huis binnen. Toen ze 20 was, trouwden ze. Een jaar later kwam Griet. Ik greep dit moment aan om een onderwerp aan te kaarten waar ik heel lang mee gestruggled heb. Ik ben ook de middelste. Ik vertelde mama dat Griet en Bram elkaar veel meer vonden vroeger. Dat we nu heel erg hecht zijn. Maar vroeger liep ik verloren tussen hen. Ik heb lang gedacht dat mama mij minder graag zag. Griet was haar eerste, Bram de jongste. Wie was ik? Deze wandeling van 6233 stappen, heeft dit gevoel volledig weggevaagd. Ze keek in mijn ogen toen ze met veel gevoel mijn veronderstelling ontkende. Ik kan niet omschrijven wat dit moment voor mij betekend heeft.

Om na dit onderwerp het terug luchtig te krijgen, vroeg ik of we eens naar haar broer zouden zwaaien. Ik zag twijfeling, maar ze stemde uiteindelijk toe. Mama vertelde me dat ze o.a. met haar broer het best overeen kwam vroeger. “Hij is je peter he”, zei ze trots. Toen we aanbelden waren ze zó opvallend blij elkaar te zien. De warmte tussen hen was bijna tastbaar. Vol van energie wandelden we naar huis.

Terug thuis aten we samen spaghetti. Gelukkig had ik deze keer de portie goed want mama eet saus met spaghetti en niet spaghetti met saus. Zo stuurde ze me de eerste zondag terug naar huis na slechts een paar happen. Nu was het anders. Ze zette zelf koffie. Ze genoot zichtbaar. Ik bleef.

Dinsdag heeft ze een kappersafspraak. Al weken zeggen we haar hoe mooi ze is met langer haar. Ze verdraagt het niet in haar nek. Ik stelde voor een staartje te proberen. Hoe tof was dit moment! Mama straalde toen ze in de spiegel keek. Ze probeerde het staartje te zien, ik gebruikte mijn gsm als tweede spiegel. “Hoelang is dát geleden mama! Een staartje in je haar!” Ze bleef maar draaien voor de spiegel.

Het was tijd om te gaan. We knuffelden en lachten naar elkaar. Toen ik de hoek om reed, keek ik nog eens achter me. Ze stond nog steeds te zwaaien. In het midden van de baan. Haar brede lach. Prachtige, blauwe ogen. Haar bruine benen onder een wit kleedje. En het staartje in haar haar.