Reflectie

Hey mama

Je was vanavond in gedachten aanwezig tijdens de voorstelling Het Uur Blauw van Johan Terryn. Het deed me denken aan alle toneelstukken die we samen zagen. Maar nu, vanavond, was het Griet en ik. En jou dachten we erbij.
De hele avond had ik een ontspannen glimlach die me met een warm hart de getuigenissen hielp volgen. Nadien schonk Griet me een reflectie waar ik nog niet eerder aan had gedacht. Nu ik thuis ben, kan ik niet slapen zonder mijn gedachten hierover neer te schrijven.

Je hebt letterlijk moeten sterven om zowel iedereen als jezelf te doen inzien dat je ziek was. Hoe erg is dat niet, als je hierbij stilstaat. Zelfs op je sterfbed, de uren voor je insliep, huilde je van ongeloof. ´Is dit het nu? Maar allez, hoe kan dit nu?´
Puur ongeloof. Omdat je nog steeds niet het besef had dat je ziek was.
Je hoofd heeft je je hele leven gefopt.
Je hebt verdriet moeten dragen zonder dat je het ooit hebt kunnen begrijpen.
Zo kreeg je na 25 jaar dienst op een pijnlijke manier je ontslag. Voor jou kwam dit geheel onverwacht. Ik zie je nog zitten, huilend, ¨Dit ben ik toch niet?!¨, wijzend naar alle kwetsende woorden die over jou op dat papier stonden.
Je hoofd werkte toen al niet meer zoals het hoorde. Connecties waren reeds verbroken. Maar niemand die het wist.

Je hebt nooit begrepen waarom papa en jij gescheiden zijn. Ook al hadden jullie veel gesprekken doorploeterd. Je vergat ze gewoon. Wat een vreselijk gevoel moet dat voor jou geweest zijn, het ongeloof dat je huwelijk voorbij was zonder dat je wist waarom. Pas veel later beseften wij, en papa, dat jij toen al ziek was. Dat je niet bewust gesprekken vergat en soms wat raar reageerde. Dat je niet deed alsof je het niet meer wist, alsof het niet van belang was voor je.
Je hele leven heb je dit verdriet zichtbaar gedragen. Tot op het moment dat je vergat wie papa was. Ik toonde je je trouwfoto. Je wees jezelf aan maar wist niet wie naast je stond. Wat een mindfuck. 

Ik herinner me dat we samen in een lift stonden. Ik vertelde over mijn eindwerk, ik schreef over de ziekte van Hodgkin en non-Hodgkin. Mama hoorde het in Keulen donderen. Je onverschilligheid maakte me kwaad. Ik onderging namelijk twee biopsies aan een klier die ongerustheid opwekte. De arts sprak over Hodgkin en non-Hodgkin. Eerst elke 3 maanden, dan elke 6 maanden, dan nog een paar keer om het jaar, moest ik op controle. Bloed laten trekken, echo van de klier en dan wachten aan de deur van de specialist tot hij de resultaten had. Uren bracht ik door in het ziekenhuis, altijd vergezeld door papa. Gepaard met een portie stress. Hoe goed ik het ook wegstak, ik was bang mama.
Jij wist dit niet meer. Het was gewist uit je geheugen. Ik weet nog hoe gekwetst ik me voelde, alsof het voor jou niet van belang was. Nu weet ik beter, maar toen…het weegde soms zwaar, weet je mama.
Je moest dus sterven zodat ik nadien alles in perspectief leerde plaatsen.

We zorgden voor thuisverpleging tot de dag dat je werd opgenomen. Soms raakten ze de drempel niet over omdat jij hulp weigerde. Want in jouw leefwereld was je niet ziek, was er niets aan de hand, had je geen hulp nodig. Zelfs niet wanneer de neuroloog je vlakaf zei, ¨Mevrouw, je hebt frontotemporale dementie.¨ Hij gaf je nog maximum 5 jaar. Het werd uiteindelijk de helft.
¨Nee dat is geen waar. Ik geloof je niet.¨ En je lachte het weg.
Je stapte buiten en vergat dat dit gesprek ooit plaatsvond.

Mama is gestorven zonder dat ze wist hoe het kwam. Vol ongeloof. Het lijkt wel een rode draad. Sta daar even bij stil. Het is absurd. Als je sterft aan een ziekte, dan weet je toch waaraan? 

Wie was jij eigenlijk mama? Je veranderde door de jaren heen. Soms vraag ik me af of ik ooit je echte zelf heb gekend. Het houdt me bezig. Het is een verloren puzzelstuk in mijn geheel.
Jij was lief mama, zacht, mooi en altijd positief. Maar ook kwam er een tijd dat je mijn knuffels niet beantwoorde, je nam me niet vast wanneer ik huilde, je gaf jaren geen geschenk voor mijn verjaardag, je zocht me alleen op wanneer je mijn hulp nodig had, je sloeg me toen ik de medicatie wegnam die over datum was. Je was de beste oma die de kindjes konden wensen, je hielp altijd in het huishouden, je eten was legendarisch, je genoot van uitstapjes, van kerst en van een wijntje. Van de momenten dat we allemaal samen waren.

De laatste zes maanden van je leven was je mijn lievelingsmama. Je uitte hoe blij je was om me te zien, je knuffelde me en kwam dicht bij me zitten, je keek samen met me in boekjes, we aten samen koekjes, we wandelden, je lachte altijd naar me en je antwoordde altijd dat je me ook graag zag.

Ik zie je ook graag.

Ik hou ook van jou.

Ik ook van jou.

Ik ook. 

Ook.

Tot je het alleen nog kon tonen met je ogen.
En ik zag het. Ik zag jou.
En jij, jij zag eindelijk mij.