Sinds januari 2019 gaat mama naar dagcentrum Rozemarijn. We zijn snel van 1 dag naar 3 dagen per week gegaan. Al jaren engageert ze zich als vrijwilliger. In de Rozemarijn heeft ze ook het gevoel te helpen, eten klaarmaken, boodschappen doen, mee op activiteit. Ze maakt zich graag nuttig. We weten eigenlijk niet goed of ze echt beseft waarom ze naar de Rozemarijn gaat. Op een familiedag werd een toespraak gehouden en ging het over hoe moeilijk het voor de familie is om een geliefde te zien veranderen door jongdementie. Mama wou onmiddellijk na de toespraak naar huis. Het dessert was nog niet geweest! Mama laat nooit de kans op dessert passeren! Maar tijdens de toespraak zagen we haar eeuwige glimlach verdwijnen. Ze klapte toe, haar lichaamstaal was sprekend. Zowel Griet, Bram als ik voelde de sfeer keren. We hebben niet geprobeerd haar te overhalen en zijn als 1 team vertrokken. Mama heeft haar trots. En terecht. Ze is een prachtige vrouw. Ze houdt altijd haar hoofd rechtop. Wij zullen er steeds alles aan doen om die trotse blik met haar prachtige lach te behouden.
Alsjeblief, vergeet mij niet. 