Veiligheid

Zeer begrijpelijk komt de vraag of het verantwoord is mama alleen te laten wonen. We evalueren de situatie op regelmatige basis. Ze woont effectief alleen maar omkaderd. Er zijn meerdere controlemomenten. Elke week komt dezelfde structuur terug:

Thuisverpleging komt meermaals per week langs. Mama begrijpt niet waarom ze komen en laat ze enkel binnen wanneer ze wondjes heeft die verzorgd moeten worden. Op maandag en donderdag eet ze in een dienstencentrum voor mensen in een zorgsituatie. Als zich daar iets voordoet, belt de verantwoordelijke me op. Dinsdag, woensdag en vrijdag gaat mama naar de Rozemarijn. Bram voert haar op dinsdag en vrijdag. Griet brengt haar naar huis. Vrijwilligers zorgen op woensdag voor het vervoer. Bijna elke avond eet ze bij een vriend. Zaterdagmiddag luncht ze met deze vriend. Zondagochtend maakt ze kruiswoordraadsels bij een tante thuis. Mama sport veel. De verantwoordelijke van de sportvereniging is op de hoogte. Familiehulp helpt mama tweewekelijks met het huishouden. Mama haar buren zijn op de hoogte, zelfs haar kapper en de wijkagent. Met iedereen hebben we telefonisch contact of wordt gemaild. Er zijn dus dagelijks controlemomenten.

Naast die wekelijkse structuur zijn er ook hulpmiddelen die een groot deel van haar veiligheid garanderen:

Aan haar voordeur hangt een kluisje met de sleutel van de voordeur in. Sinds een jaar heeft mama een gps aan haar sleutels hangen. We hebben dit samen met haar besproken want we geraakten er niet aan uit wat de beste methode was. Een tracker op haar gsm, ze verliest/vergeet die veel. Een armband of ketting, ze doet die uit en verliest/vergeet ze. Mama kwam zelf met het idee dat wanneer ze buitenshuis gaat, ze steeds haar sleutels bij heeft omdat ze altijd met de fiets vertrekt. Dus kozen we voor een sleutelhanger. Natuurlijk kwam reeds voor dat de tracker haar een week in een fietsenwinkel lokaliseerde. Er zitten dus zeker gaten in het systeem.
We zijn op dit moment in het project Safe House gestapt van Hogeschool VIVES Kortrijk. Samen met een aantal studenten bespreken we wat mama meer veiligheid zou kunnen bieden. Denk aan een vast telefoontoestel met foto’s in plaats van cijfers. Mama kan ons altijd bereiken, ook wanneer ze haar gsm niet vindt. Voor ons geldt hetzelfde, mama blijft bereikbaar. Mama kan niet meer koken thuis, het fornuis is uitgeschakeld. Op het stopcontact van de microgolf wordt een timer geïnstalleerd die de microgolf na 4 minuten stopt. De leerlingen stellen rookmelders voor met een simkaart. Zo krijgen wij melding wanneer rookontwikkeling is bij mama thuis. Mama verslindt boeken en verliest dan de tijd uit het oog. Ze vertelt dat ze soms tot 5u leest. Om 8u30 vertrekt ze naar de Rozemarijn… De vermoeidheid op zo’n dagen resulteert in grotere verwardheid. In de uitwerking van het project testen we een leeslamp die op een bepaald uur uitgaat. Zo weet mama dat het tijd is om te gaan slapen.

Het is een zoektocht. We stonden reeds meermaals versteld van wat allemaal mogelijk is maar we waren er gewoon niet van op de hoogte. Wij weten al jaren dat mama niet meer de mama van vroeger is, maar zolang er geen diagnose was, kregen we geen extra hulp. Gelukkig waren wij met 3 om de ondersteuning te verdelen. Het is niet evident geweest en het wordt onderschat. Maar mama heeft ons met liefde en warmte grootgebracht. We zorgen voor haar met dezelfde liefde en warmte. Zij hoeft zich geen zorgen te maken, laat dat maar aan ons over.