WZC

Mama stelt het goed. Ze verblijft in de Orchidee, een onderdeel van woonzorgcentrum (WZC) Regina Coeli. Er is op dit moment geen bed vrij in de afdeling voor jongdementie, maar blijkbaar hebben we geluk dat er in heel het centrum 1 bed vrij was. We proberen te wennen aan de nieuwe situatie. Mama daarentegen, paste zich zeer snel aan. Ze begeeft zich tussen de andere bewoners, eet samen met hen, kijkt televisie, leest haar boek. Sinds ze in de Orchidee verblijft vroeg ze nog geen enkele keer naar thuis, of hoelang ze daar moet blijven.

We spraken met ons contactpersoon bij Regina Coeli. Zij bevestigde dat mama het echt goed stelt. De vraag rees of we haar confronteren met de onomkeerbaarheid van de situatie. Ofwel laten we haar in haar rust, met het risico dat iemand van ons alleen zal zijn wanneer ze vraagt naar haar oude thuis. Ofwel confronteren we haar, met het risico dat ze triest zal zijn nadien. We zijn er nog steeds niet uit.

In het woonzorgcentrum moeten we rekening houden met de regels. We moeten op elk moment ons masker aanhouden. Binnen en buiten. Mama moet ook haar masker aandoen wanneer we buiten gaan. Griet uitte terecht haar ongerustheid: dus mama ziet op geen enkel moment ons gezicht? Een persoon met dementie kijkt naar gezichtsuitdrukkingen, kopieert emotie. Als wij lachen naar mama, beantwoordt ze onze lach. Eigenlijk valt alle hulp om te communiceren weg. Natuurlijk hebben we respect voor de moeilijke situatie in woonzorgcentra, maar als we in het bos wandelen of op een terrasje zitten, moeten we dan echt dat masker aanhouden?

Griet, Bram en ik gaan er elk op een andere manier mee om. Griet zei, “Het is niet omdat mama zich daar goed voelt, dat ik mij daar goed moet bij voelen.” Bram zegt dat hij het een plaats geeft en zo verder leeft, dag per dag. We gaan er alle 3 anders mee om, wat soms tot botsingen leidt, onbegrip, frustratie.
Wat mij door de dagen helpt, is zien dat mama rustig is. Ze is niet meer alleen, ze heeft gezelschap. Maar boven alles, ze is veilig. Telkens ik naar mama ging, vreesde ik voor hoe ik haar zou vinden. Misschien was ze van de trap gevallen, uitgegleden in de badkamer. Ik heb ooit de politie gebeld omdat mama na 1 uur aan de deur te bellen nog steeds niet had open gedaan. Probeer dan de kalmte te bewaren. Ze maakten het slot los aan de achterdeur, duwden mij achter hen. “Laat ons eerst gaan mevrouw”.
Met de angst in mijn keel riep ik van achter hen, “Mama! Mamaaaaaa!”. Ze deden de schuifdeur open die naar de trap leidt. Daar stond ze, in haar zijden luipaardpyjama. “Ja?”
Ik moest kalm blijven, want dat was zij ook. Ze vroeg niet waarom de politie in haar huis was. Terwijl zij terug naar boven ging om zich aan te kleden, begon ik al hyperventilerend te wenen in de zetel. Om me dan terug samen te rapen en gezellig met mama naar het dagcentrum te rijden. Niets aan de hand, toch?

Ik voel terwijl ik schrijf dat ik heel diep gegaan ben de laatste weken. Ik merk dat ik mijn gezin en mezelf op de achtergrond geschoven heb. Ook mijn vriendinnen hebben niet veel aan mij gehad de laatste jaren. Soms zit je hoofd vol gedachten en je hart vol emoties, dan kan je er niets meer bijnemen. In die mate dat zelfs ontspannen een uitdaging wordt.

Tijd is kostbaar. Ik ben dankbaar voor elk moment met de mensen die ik graag zie. Ik probeer in het nu te leven, vandaag. Vandaag schijnt te zon, Téo heeft een vrije dag, we gaan het bos in met oma. En de rest, dat zien we dan wel.