Kleinzoon

Twee weken terug was ik ’s morgens bij mama. Zonder kindjes rond ons heb ik tijd, ruimte en geduld. Ik masseerde haar benen en voeten. Lakte haar nagels. Verzorgde haar gezicht.
“Zou het niet leuk zijn moest ik verlof nemen zodat ik elke dag bij jou kan zijn?”
Ze keek me aan en knikte. Tranen raceten over haar wangen.

Een week geleden zat mama in de keuken samen met een verzorgende. Ik riep, “Dag mama!”, zoals steeds overenthousiast. Ze zag me maar niets gaf aan dat ze me herkende. Ik zakte mijn mondmasker en glimlachte mijn herkenbare beugel bloot.
“Hey mama! ’t Is Katrijn hé!”
Ik maakte oogcontact met de verzorgende. Terwijl mama haar blik nietszeggend was, sprak de onze boekdelen.
Toegekomen in de kamer, rolde ik haar relax naast me. Ze keek strak naar de televisie. Ik legde mijn hand op de hare. Ze trok haar hand weg. Ik sprak haar aan, ze keek naar mij en dan terug naar de televisie.
Oké. Ja. En nu hé… Ik besloot te blijven.
Zo verstreken de dagen die volgden, zonder enige vorm van herkenning.

In het midden van de week maakten we een wandeling. Terwijl we op een bankje genoten van de enige zonnestralen die week, keek ze me aan. Ze lachte lief met haar mooie, grote, helderblauwe ogen.
“Hey mama”, fluisterde ik bijna en ik bracht mijn hoofd vlak voor haar.
“Ik hou van jou”, vervolgde ik.
Met haar hand streek ze langs mijn wang. Mijn hart sloeg om zich heen, ik verbeet mijn tranen. Mama wist wie ik was.
Ze sliep de weg terug. Toen ze ontwaakte in de Rozelaar was snel duidelijk dat het moment van herkenning voorbij was.
“Ik ben net met je gaan wandelen. Is het goed als ik morgenochtend terugkom?”
Mama knikte. Ik gaf haar een zoen en vertrok.

Een paar dagen terug ontmoette ze haar kersverse kleinzoon. Mama zat in haar nieuwe rolstoel met luchtkussens om haar oncomfortabele lichaamshouding ondersteuning te bieden.
We legden Norin op ooghoogte. Eerst hapte ze naar adem, wat ze steeds doet voor ze in tranen uitbarst. Onverwachts vermande ze zich en staarde hem aan. Norin was de rust zelve. Hij strekte zijn handje naar zijn oma. Mama kuste hem zonder haar ogen van zijn gezichtje af te wenden. Gedurende een half uur bleef mama gefocust op haar kleinzoon.
Ze wist perfect wie hij was. Ze heeft naar hem uitgekeken. Ze heeft op hem gewacht. Ze is zijn oma en dat uitte ze op een hartverwarmende manier.
Geniet mee met de sprekende beelden.
Het was een prachtig moment.
Toch wens ik het niemand toe.