Affectie

Als ik denk aan vroeger, heb ik niet veel herinneringen van affectieve momenten tussen mama en mij. We keken samen detectiveseries zoals Poirot, Morse en Midsummer Murders. We zaten toen elk aan een kant in de zetel. Er waren wel momenten dat ze mijn voeten streelde. Goh ik kan hier nog steeds van genieten. Ik knuffel heel graag. Ik krijg ook heel graag knuffels. Tijdens een knuffel bleven mama haar armen naast haar lichaam, ze liet zich knuffelen maar knuffelde niet terug. Wanneer ik zei “Mama ik zie je graag “, was haar reactie “OK”. Echt waar. Soms zelfs “Dank je”. De diagnose heeft ervoor gezorgd dat ik mama nu heel bewust knuffel. Ik zoek haar warmte op. Tijdens een knuffel ruik ik haar, voel ik haar. Sinds kort knuffelt ze terug. Ze pakt me vast, met kracht. Ik zeg haar veel meer dan vroeger dat ik haar graag zie. Sinds kort zegt ze “Ik zie jou ook graag hoor”. We maken oogcontact en lachen naar elkaar. Ik geniet van deze momenten. Ze geven me rust. En ik geloof dat ze mama ook rust geven. Ik ben dankbaar dat ik door de diagnose veel meer geniet van de affectiviteit tussen ons.