Kortverblijf

En dan plots, is het moment daar. Bram bracht mama deze week naar woonzorgcentrum de Rozelaar. Het bleek de beste oplossing. Wat moesten we doen? Griet was in Vietnam. Bram moest werken. Ik was thuis met de kindjes. Er worden geen risico’s genomen in deze coronatijden.

Mama heeft geen besef van wat aan de hand is. Bram ging elke dag 2 keer langs bij haar thuis om tijd met haar door te brengen. Ik belde elke dag om te weten hoe het ging. Polste naar haar kennis over het coronavirus en de lockdown. Maar telkens ik ernaar vroeg, wist ze niet waarover ik het had. Laat staan dat ze inzat met de gevolgen ervan. Via de Weenect GPS tracker zagen we dat ze nog steeds buiten ging. Ook al was het om gewoon haar boekje te lezen aan de paravang. We wilden geen risico nemen. Dus na overleg met Griet en Bram, hebben we het onderwerp ‘Rozelaar’ aangesneden. Er was een kamer vrij voor kortverblijf. Een paar weken, tot de rust terug is.

Via Facetime belde ik met haar en Bram. Ik vond het belangrijk de uitdrukkingen op haar gezicht en de blik in haar ogen te zien tijdens het gesprek. Zodat ik daarop kon inspelen. Uiteindelijk hebben Bram en ik het een beetje verkocht als een vakantie. Een kamer voor haar alleen. Ontbijt, lunch en diner. Boekje lezen in de zon. Spelletjes spelen met de andere mensen daar. Het werkte.

Bram had de rotjob haar te brengen. Ik kan me niet voorstellen met welke knoop in zijn maag dat geweest is. Hoe moeilijk dat moment was om haar naar binnen te zien gaan. Onze mama, die enthousiast, zonder vragen, een woonzorgcentrum voor mensen met dementie binnenstapt. Ik heb heel veel geweend. Van heel diep. Dikke tranen. Op mijn eentje. Wanneer anderen rond me zijn, heb ik de intentie mijn hoofd hoog te houden. Te tonen dat het gaat. Ik kan het aan. Het is oké. Het verdriet dat heel diep zit, kan er pas uit wanneer ik alleen ben en het toelaat. Dit is typerend voor Bram en mij. Bij Griet ligt het meer aan de oppervlakte, het is zichtbaar. Verdriet heeft verschillende vormen. Het is belangrijk elke vorm te respecteren en niet te minimaliseren. Want hoe zichtbaar of onzichtbaar ze ook is, ons verdriet reikt tot ons diepste binnenste. Verdriet kan banden breken. Bij ons is het een bindmiddel. Team Casier. Eén voor allen…