Hotel Griet

Op vrijdag 27/03/2020 belde een verantwoordelijke van de Rozelaar. Op maandag kwam een meer dringende opname dan die van mama, de kamer moest vrij. En eens buiten, is er geen weg terug door het contact met anderen in tijden van Covid-19. Na overleg met Bram en Griet, bleek een verblijf bij Griet het meest aangewezen. Mama heeft daar haar eigen kamer, lekker eten en een grote tuin om boeken te lezen.

We zijn nu een maand later.
In die maand evolueerde iets moois. Mama haar zussen namen meer contact op. Ik denk dat haar opname in kortverblijf een shock is geweest voor een aantal van hen. Er werd elke dag met mama gebeld tijdens haar verblijf om te polsen hoe ze het stelde. Een zus vroeg: “Ik heb foto’s van ons gezin geplakt met de namen erbij. Is het stom als ik dit opstuur naar mama?” Maar nee! Integendeel! Dat is net een grote hulp voor mama. Nu hangen deze prachtige collages in mama haar kamer.

Mama hield van spelletjesavonden bij ons thuis. Scrabble, Triominos, Rummikub (Kummirub 😉). Op een zomerse avond deze april, vroeg Griet aan mama of ze zin had in een spelletje Scrabble. Mama kende het spel niet meer. Volledig weg. Ze speelde het alsof het de eerste keer was. Opvallend was ook, mama maakte alleen 3-letterwoorden. Sommige waarvan betekenis ongekend.

Vorig weekend werd duidelijk dat Griet aan het jongleren was thuis en nood had aan rust. Het minste wat ik kon doen, was even gaan wandelen met mama. Het plan was dat we op afstand van elkaar zouden wandelen, maar niet alleen verlangde ik haar aan te raken, ook is haar evenwicht niet goed meer. Ze keek heel strak naar de grond terwijl ze stapte, gefocust om niet te vallen. Elk bankje namen we aan om van de omgeving te genieten. En van elkaar. Ik ga geen vragen uit de weg met mama. Ik vind het belangrijk te weten wat in haar hoofd omgaat, wat ze wel/niet wil. Hoe ze zich voelt.
Ik startte het vragenrondje met “Hoe voel je je mama?”
“Goed, goed”, eeuwige glimlach op haar gezicht.
“Ben je blij bij Griet?”
“Ja hoor!”
“Is er iets wat je niet leuk vindt?”
Een lang gerekte “Nee”.
“Mis je je huis?”
“Nee.”
“Zou je graag terug naar huis willen of blijf je liever bij Griet?”
“Bij Griet.”
Ik legde nog eens uit waarom ze bij Griet is. Herhaling blijkt van groot belang.
“Maar het is wel de bedoeling, wanneer ‘het leven met corona’ terug opstart, dat je terug naar huis gaat. Wanneer je buiten komt, denk je dan aan wat we niet mogen doen?”
“Ja, afstand houden en masker dragen.”
“Zou je graag terug naar huis gaan?”, vroeg ik opnieuw, om een moeilijk onderwerp aan te snijden.
“Nee.”
“Misschien moeten we er dan es aan denken je huis te verkopen?” (ik sta gekend voor mijn directheid)
“Mijn huis verkopen? Waarom?”
“Omdat je liever bij Griet zou blijven. We kunnen dan kijken om daaraan tegemoet te komen, hier in Brugge?”
“Nee, ik wil in Blankenberge blijven wonen. Ik heb de zee nodig, ik kan niet zonder de zee.”
Mama staat ook gekend voor haar directheid. Een directe vraag, krijgt een oprecht antwoord. Ik hou ervan. Het schept duidelijkheid en we weten waar we staan.

Hotel Griet komt bijna tot een eind. Tonnen respect voor al wie thuis een zorgbehoevende heeft. Alle respect voor mijn grote zus die de verantwoordelijkheid op zich heeft genomen. Mijn hart brak vandaag toen ze me vertelde dat ze soms met een schuldgevoel zit; “Heb ik wel genoeg tijd aan mama gegeven, heb ik wel genoeg gedaan, heb ik wel genoeg gegeven, heb ik wel…”. Griet, alles en meer. Veel meer. Bram en ik zijn je zo dankbaar. We hebben ons best gedaan je te ondersteunen deze periode. Via sms, telefoon, videocall. Zonder twijfel zal je vol liefde op deze tijd terugkijken. Hoe moeilijk het ook was. Ik ben ervan overtuigd dat de goeie momenten zullen overheersen. Dat je fier kan zijn op jezelf. Jij hebt gezorgd voor je mama, zoals zij ooit gezorgd heeft voor jou.