Regenboog

Er zijn zo van die dagen waarop je denkt, nu kan ik er echt niets meer bij hebben.

Vorige zondag was ik bij mama. Ik voelde me die dag niet goed en dacht gezellig met mama in de zetel te liggen. We keken samen naar het nieuws van 13u. Ik kon niet veel zeggen, ik wou eigenlijk slapen. Mama voelde het aan, “Leg je voetjes maar op mijn schoot.” Zoals vroeger. Maar ik kon er deze keer niet van genieten.

Net ervoor vond ik een envelop.
Griet, Bram en ik bekijken steeds haar post zodat we niets over het hoofd zien en bestellingen per brief naar charlatans* kunnen onderscheppen. Ik zag 2 enveloppen van stad Blankenberge waarvan ik wist dat Griet die reeds gezien had. Op tafel staat een zwarte thermobox voor de maaltijdzorg Ruddersstove. 3 keer per week leveren ze een warme maaltijd bij mama. Een wit hoekje van een envelop kwam onder de box uit. De envelop was geopend, de inhoud van de brief bleek de conclusie van de screeningsmammografie die ze op 12 augustus hadden gedaan in kader van een bevolkingsonderzoek. Ik las in drukletters ‘verder onderzoek vereist’. De radiologen stellen een afwijking vast. De optie om de brief niet verder te lezen, op te plooien, in de envelop te steken en terug onder de box te schuiven kwam een fractie van een seconde in mijn gedachten.
Mama zat naast me aan tafel, ze at zonder vragen te stellen. Wist ze nog wat in deze brief stond? Er staat veel tekst op, wat het moeilijk maakt voor mama om de inhoud te begrijpen. Moest ik vragen of ze het had gelezen? Ik besloot het niet te doen. En zo lag ik daar, met mijn voetjes op haar schoot, naar het nieuws te kijken zonder het nieuws echt te zien. In gedachten reeds de stappen aan het doorlopen van wat ons te wachten staat.

Maandag, de dag nadien, belde ik de huisarts. De secretaresse vroeg me tussen 14u en 14u30 terug te bellen. “Dat gaat niet”, vertelde ik, “ik werk dan”. Ik legde uit dat het over een afwijking op een mammografie gaat van mijn dementerende mama. Graag had ik hier vóór de middag de dokter over gesproken. Ze zou het doorgeven. In de loop van de ochtend passeerde deze e-mail:
“Verder radiologisch onderzoek  van de li borst dient te gebeuren,
Daarna wil ik de resultaten met jullie (samen) bespreken”
Weg mogelijkheid om vragen te stellen. Ik zag ondertussen in het verslag dat de huisarts reeds op 14 augustus op de hoogte werd gebracht. We zijn nu 24 augustus. Puur door toeval lette ik op die envelop. Ik kies om niet in ‘stel dat’ en ‘wat als’ te gaan denken. Op zo’n moment is dat een moeilijke oefening.
Ik nam contact op met radiologie Sint-Jan Brugge. Ik gaf de info die ik had, de brief van het bevolkingsonderzoek en de e-mail van de huisarts. De vriendelijke dame aan de lijn vertelde dat ze hier niet genoeg mee wist. Ze vroeg me of ik de code van de beelden kan mailen, ze zou ze laten bekijken door een specialist. Later op de dag kreeg ik als antwoord op mijn mail met de code, de vraag mijn telefoonnummer door te geven om een afspraak in te plannen.

Dinsdagochtend vroeg belde ik zelf. Er was zowel een nieuwe mammografie nodig, een echo als een punctie. De onderzoeken werden op vrijdag ingepland. Maar hiervoor had ze een aanvraagbrief nodig van de huisarts. De specialist wou ook de beelden zien van de mammografie in 2018, of ik daar de code van had. Ik mailde de vragen naar de huisarts, want tussen 14u en 14u30 kon ik niet bellen.

Woensdag kreeg ik 2 mails van de huisarts, ik mailde ze door naar de vriendelijke dame van radiologie en vroeg of ze nu al het nodige had. Ze had voldoende voor de onderzoeken van vrijdagochtend, maar vond de code voor de beelden van 2018 niet. Ik mailde de vraag terug naar de huisarts.
Ondertussen kreeg ik per e-mail het bericht dat mama haar bril klaar lag. Vorige week donderdag gingen we samen naar Ace&Tate om haar ogen te laten meten en een nieuwe bril te kopen. Ze leest soms met een vergrootglas, moet je weten. Ik haalde de bril en bracht die naar mama woensdagavond. Mama vroeg me of ik haar die bril cadeau had gedaan?! Ik koos ervoor haar niet te confronteren met het feit dat ze ons bezoek aan de brillenwinkel, nog geen week geleden, vergeten was. “Ja, mama”. Ze straalde en bedankte me uitgebreid. Met een knoop in mijn maag vertrok ik naar huis.

Donderdag kreeg ik een antwoord op de vraag wat de code is voor de beelden van 2018: “Zie vorige mail: de code staat onderaan de zwarte tekst”
Donderdagmiddag haalde ik, samen met de 3 kindjes, mama op in de Rozemarijn. Zij was goedgezind, de kindjes waren blij haar te zien.

Vrijdagochtend, Griet vergezelde mama voor de geplande onderzoeken. Ze belde me omdat de vriendelijke dame van de receptie vroeg naar de code voor de beelden van 2018. Griet wist niet waarover ze het had dus ze belde mij. Ik hoorde de frustratie, gejaagdheid in haar stem. Mama was naar het toilet vertrokken en niet teruggekeerd. Ze had haar moeten zoeken in het ziekenhuis. “En wat met beelden uit 2018?”, zei Griet, “ze vragen hier naar een code.” Zucht. Ik opende mijn mails en zocht naar de code onderaan de zwarte tekst. Ik had haar moeten inlichten over de mails die ik die week ontvangen en verstuurd had. Maar ik stelde me ook de vraag of de communicatie wel op deze manier had moeten verlopen.

Vrijdagmiddag na mijn werk, belde ik Griet. De arts die de punctie gedaan had, vroeg een stap over te slaan. Normaal worden de resultaten besproken bij de huisarts. Ze vroeg in dit geval direct een afspraak met de gynaecoloog te maken want volgens haar zal het geen goed nieuws zijn. “Jullie lichten best de huisarts in zodat hij zich niet gepasseerd voelt.”
Mama had zich heel goed gehouden tijdens de onderzoeken. Wel had ze Griet gevraagd of ze haar beide borsten zullen afzetten.

Zondagochtend schrijf ik hierover. Straks ga ik naar mama voor onze wekelijkse lunch. Ik weet nu al dat ik geen hap door mijn keel zal krijgen door de, ondertussen, dubbele knoop in mijn maag.
Buiten staat een prachtige regenboog. Regenbogen hebben een speciale betekenis in onze familie. Téo: “Ik wil hem zien mama, ik wil hem zien!” Hij staart in de lucht. Jérôme vraagt welke kleuren hij ziet. “Rood, geel en groen! Blauw niet, papa, blauw niet.”

* zie pagina Tips